Tremor in neuropathies of different origin

Background and purposeTremor accompanies some polyneuropathies, but its prevalence and its clinical and electrophysiological manifestations are not well known. The aim of the study was to assess the occurrence and characteristics of hand tremor in patients with polyneuropathy of different origins, as well as relations between the occurrence of tremors and clinical and neurographic findings of polyneuropathy.Material and methodsEighty-nine patients diagnosed with polyneuropathy of known aetiology, and 50 age- and sex-matched healthy volunteers were included in the study. All subjects were interviewed regarding the occurrence of tremor. Tremor was assessed clinically and objectively using a triaxial accelerometer and electromyographic (EMG) recordings. A load test with a weight of 500 g was performed in order to differentiate between enhanced physiological tremor (EPT) and essential tremor-like (ET-L) tremor.ResultsTremor was found in 59.5% of patients in clinical assessment and in 74% of patients in objective evaluation, significantly more often than in controls (12%). Tremor was detected in all types of polyneuropathy apart from paraproteinaemic IgM polyneuropathy. Tremor was postural (70%), but resting (51%) or kinetic (32%) tremor was also present. In the majority of cases, the severity of the tremor was mild. Essential tremor-like tremor prevailed in the study group. The occurrence of hand tremor was not related to the axonal or demyelinating type of polyneuropathy, nor to the conduction velocity or other electrophysiological findings of the investigated upper limb nerves.ConclusionTremor accompanies 60–70% of patients with polyneuropathy; it is mostly postural, ET-L type with mild severity, and unrelated to other typical clinical and electrophysiological findings of neuropathy.

StreszczenieWstęp i cel pracyDrżenie towarzyszy niektórym neuropatiom obwodowym, ale jego rozpowszechnienie i charakterystyka jest słabo poznana. Celem pracy było określenie częstości występowania i charakterystyki drżenia kończyn górnych w polineuropatiach o różnej etiologii oraz zbadanie zależności między występowaniem drżenia a klinicznymi i elektrofizjologicznymi cechami polineuropatii.Materiał i metodyDo badania zakwalifikowano 89 chorych z rozpoznaniem polineuropatii o określonej etiologii i 50-osobową grupę kontrolną dobraną pod względem płci i wieku. Zebrano szczegółowy wywiad dotyczący drżenia kończyn górnych oraz wykonano kliniczną i aparaturową ocenę drżenia za pomocą akcelerometru trójosiowego i elektromiografii. Na podstawie testu obciążenia wyróżniono drżenie typu drżenia samoistnego lub o charakterze nasilonego drżenia fizjologicznego.WynikiU chorych z polineuropatią występowanie drżenia, zarówno w ocenie klinicznej (59,5%), jak i aparaturowej (74%), stwierdzono znamiennie częściej niż w grupie kontrolnej (12%). Obecność drżenia obserwowano we wszystkich badanych neuropatiach, z wyjątkiem polineuropatii z paraproteinemią IgM. Drżenie towarzyszące polineuropatii, niezależnie od jej etiologii, było najczęściej posturalne (70%), rzadziej spoczynkowe (51%) lub kinetyczne (32%), i miało niewielkie nasilenie. We wszystkich polineuropatiach dominowało drżenie typu drżenia samoistnego. Występowanie drżenia nie zależało ani od dominacji uszkodzenia aksonalnego lub demielinizacyjnego, ani od zwolnienia szybkości przewodzenia czy innych parametrów oceny elektrofizjologicznej nerwów obwodowych kończyn górnych.WniosekDrżenie kończyn górnych występuje u 60–70% chorych z polineuropatiami o różnej etiologii, jest najczęściej posturalne, typu drżenia samoistnego, ma niewielkie nasilenie i nie zależy od rodzaju polineuropatii ani od zwolnienia szybkości przewodzenia w nerwach.