Extinction debt and the role of static and dynamical fragmentation on biodiversity

حوادث انقراض جمعی ناشی از از دست دادن زیستگاه های محور انسان، نگرانی فعلی در علم حفاظت است. با این حال، تعداد قابل توجهی از انقراض به طور قابل توجهی کوچکتر از پیش بینی شده است. برآورد میزان انقراض از زمان تأخیر زمانی بستگی دارد به حساسیت گونه به تغییرات زیستگاه. روش استاندارد پیش بینی از دست دادن زیستگاه بر تنوع زیستی، استفاده از روابط گونه-منطقه است و به تدریج پس از آن به سمت مناطق کوچکتر ادامه می یابد. تفاوت بین تعداد واقعی گونه ها و آنچه که توسط رابطه منطقه-منطقه عقب ارائه شده است، نامیده می شود و بدهی منقضی می شود. مطالعات قبلی به طور کلی یک دید استاتیک را برای توزیع فضایی گونه ها می پذیرد. با این وجود، درک دقیقی از این مشکل، ما را مجبور می کند تا یک چارچوب پویا برای این مسئله اتخاذ کنیم؛ از زمانی که بین اختلالات چشم انداز نقش مهمی را در تأثیر قدرت بدهی های انقراض ایفا می کند. در این زمینه، در اینجا دو رویکرد متمایز برای این سوال را مطرح می کنیم: یک دیدگاه استاتیک و دینامیکی از تقسیم بندی. در گذشته ما میزان بدهی انقراض را در یک توزیع فضایی ملایم گونه ها کاهش می دهیم، در حالی که در جامعه دوم اجازه داده می شود بین وقایع مزاحمت چشم انداز تکامل یابد. در اینجا ما نشان می دهیم که اندازه بدهی انقراض بستگی به الگوی تکه تکه شدن دارد. یافته شده است که توزیع های تصادفی زیستگاه های ویران شده، بدهی های انقراض بزرگتری را بیشتر از آنچه که برای مناطق متناوب تقسیم بندی به دست آمده است، فراهم می کند. علاوه بر این، در رویکرد پویا مشاهده شده است که پراکندگی می تواند منجر به نتایج غیر منتظره مانند سطوح تنوع زیستی پایین تر نسبت به موارد ناشی از رابطه منطقه-گونه-عقب شود.