Spatial pattern as an adaptive phenotype

الگوهای فضایی در طبیعت در طیف گسترده ای از مقیاس ها، از الگوهای رنگ بدن حیوانات تا خوشه بندی پوشش گیاهی، رایج هستند. علل نهایی این الگوها کاملا متفاوت به نظر می رسد بسته به اینکه آیا آنها ویژگی های افراد یا خواص جمع هستند. صفات افراد معمولا به صورت مستقیم با انتخاب انتخاب می شوند، در حالی که الگوهای تجمع معمولا به عنوان عواقب جانبی جانبی بعضی از فرآیندهای اساسی یا ناهمگنی محیطی مورد توجه قرار می گیرند. با این حال، با توجه به نفوذ قدرتمند که ساختار فضایی می تواند بر حساسیت یک جمعیت به یک پستاندار یا پاتوژن محدود پراکنده باشد، ممکن است مفید باشد که احتمال ساختار فضایی را به عنوان فنوتیپ انطباق ضد دشمن در نظر بگیریم. این ویژگی سطح گروه تنها می تواند تکامل یابد، در صورتی که انتخاب در سطح فردی در انتخاب سطح بالاتر نفوذ نداشته باشد. برای بررسی اعتبار ساختاری فضایی به عنوان یک فنوتیپ انطباق، نمونه خاصی از یک مدل پاتوژن میزبان پدیده ای تکاملی مکانی و صریح را در نظر می گیرم. این مدل، تکامل محدودیت باروری را نشان می دهد، که منجر به ایجاد چشمی کم چگالی و ضعیف در خوشه های میزبان می شود که مقاوم به انتشار پاتوژن است. تجدید ساختار فضایی به عنوان یک فنوتیپ انطباق ممکن است بینش های جدیدی از اهمیت تئوری و عملی را ایجاد کند.