How should a bio-mathematical model be used within a fatigue risk management system to determine whether or not a working time arrangement is safe?

مدل های بیرونی ریاضی که پیش بینی خستگی و / یا خواب آلودگی را ثابت کرده اند مفید در مدیریت آنچه که معمولا به عنوان خطر خستگی شناخته شده است. کدگذاری مورد استفاده مناسب این مدل ها در دهه آینده به طور فزاینده ای مهم خواهد بود. دستورالعمل های فعلی برای تعیین یک زمان بندی امن زمان بندی کار بر اساس خروجی های مدل عموما از یک آستانه بالایی استفاده می کنند و مسلما بیش از حد ساده هستند. این دستورالعمل ها قادر به ترکیب جنبه های صریح ضروری فرایند ارزیابی ریسک نیستند، یعنی عدم قطعیت ذاتی و تنوع رفتار رفتار بیداری انسان؛ رابطه غیر خطی بین خستگی، عملکرد کار و نتایج ایمنی؛ نتیجه یک خطای مرتبط با خستگی و تأثیر آن در خطر کلی؛ و تاثیر کاهش خطر یا کنترل در کاهش احتمال و یا نتیجه یک خطای مربوط به خستگی. همانطور که صنایع و سازمان های نظارتی به طور فزاینده ای به سوی رویکردهای عملکرد مبتنی بر مدیریت ایمنی حرکت می کنند، هر سیستم مدیریت ریسک خستگی که شامل یک مدل زیست ریاضی است، باید مشخص شود که دقیقا توسط مدل اندازه گیری شده است و چگونه مدل را می توان در زمینه یک رویکرد سیستم مدیریت ایمنی. این امر باعث می شود که میان احزاب مختلف با توجه به مدل های بیرونی ریاضی، یعنی توسعه دهندگان، فروشندگان، کاربران نهایی و تنظیم کننده ها، گفت وگوهای قابل توجهی برقرار شود.