The dark side of liquidity creation: Leverage and systemic risk

ما یک مدل را در نظر می گیریم که تهدید انحلال بانک ها توسط طلبکاران و همچنین انگیزه های جبران خساره مبتنی بر حقوق صاحبان سهام هر دو بانکداران را رعایت می کنند، اما با عواقب مختلف. استفاده وسیع از سهام منجر به کاهش نقدشوندگی بانکی در حال افزایش می شود، در حالیکه استفاده بیشتر از بدهی منجر به احتمال بیشتر از انحلال بانک های غیرمؤثر می شود. ساختار سرمایه خصوصی بهینه از این بانک، این دو هزینه را کاهش می دهد. با عدم اطمینان در مورد ریسک جمع، طلبکاران بانک از تصمیمات انحلال بانک های دیگر یاد می گیرند. چنین نتیجه گیری می تواند منجر به انحلال مسری شود، که بعضی از آنها ناکارآمد هستند؛ این یک منفعت منفی است که در ساختار سرمایه خصوصی به طور مطلوب نادیده گرفته می شود. بنابراین، تحت شرایط قابل قبول، بانک ها اهرم های بیش از حد نسبت به سطح اجتماعی مطلوب را انتخاب می کنند، و منطق را برای تنظیم مقررات سرمایه بانک فراهم می کنند. در حالی که یک سیاست تحقیرآمیز نظم عمومی میتواند مانع از ابتلا به بیماری شود، همچنین تمام نظم بازار را از بین میبرد. با این وجود، یک تنظیمکننده اطلاعات خود را در مورد ریسک جمعآوری میکند، نه به تکیه بر سیگنالهای بازار، میتواند کارآیی و نظم بازار را با انتخاب مداخله ای بازسازی کند.