Institutional constraints and the inefficiency in public investments

این مقاله محدود کردن مجوز اجرایی را با شناسایی یک کانال پویا که از طریق آنها با سیاست گذاری تعامل دارد، محدود می کند. این مدل دارای دو عامل است که یکی از آنها در هر یک از دو دوره به وقوع می پیوندد و به طور یکجانبه تصمیم می گیرد سرمایه گذاری را در یک منافع مشترک عمومی، هزینه های خوک هدفمند و محدودیت اجرایی آینده تعیین کند. در حالی که یک محدودیت ضعیف اجازه می دهد سیاست گذاران مورد نیاز خود را در صورت انتخاب دوباره انتخاب کنند، همین امر به حریف خود در سناریوی مخالف نیز اعمال می شود. با این حال، این ترکیب با سطح خوب عمومی تغییر می کند، زیرا منافع سرمایه گذاری مشترک منجر به کاهش میزان بهره وری از سرمایه گذاری می شود. در تعادل، دولت های کارآمدتری از خیر عمومی با محدودیت اجرایی محدودتر ارتباط دارند. با وجود این واقعیت که عوامل موثر تر از مصرف عمومی عمومیت دارند، تعادل عرضه عمومی خوب ناکارآمد است. علاوه بر این، این ناکارآمدی بدتر می شود، زیرا احتمال برگزاری دوباره انتخابات در این کشور بدتر می شود. این یافته ها نشان می دهد که چرا حاکمان با محیط های انتخابی مشابه، گزینه های سازمانی متفاوت را انتخاب می کنند.