Optimal taxation when people do not maximize well-being

من درآمد مطلوب غیرخطی را به دست می آورم وقتی که افراد لزوما به نفع خودشان دست نمی یابند. این یک استدلال اصلاحیه برای مالیات ایجاد می کند: مالیات های حاشیه ای مطلوب بالاتر (پایین تر) است، اگر افراد از یک دیدگاه بهتری از بیش از حد (خیلی کم) کار می کنند. من اجازه می دهم برای ناهمگونی چند بعدی و برنامه مالیات بهینه را با توجه به آمار کافی قابل اندازه گیری بدست آورم. یکی از این آمارها، درجه ای است که افراد برای بهینه سازی عرضه کار خود تلاش می کنند. من تجربی را با استفاده از داده های رضایت زندگی بریتانیا به عنوان یک معیار رفاه برآورد می کنم. من متوجه می شوم که کارگران کم درآمد تمایل دارند بیش از حد کارگران "خیلی کم" و کارگران با درآمد بالا را داشته باشند و انگیزه ای برای نرخ های مالیات پایین تر مراتب پایین تر و بالاتر از حد مجاز مالیات در بالای توزیع درآمد داشته باشند.