Claiming indigenous rights through participatory mapping and the making of citizenship

در این مقاله، چگونگی شکل گیری مشارکتی، از طریق مفهوم بی ثباتی، درگیر ساختن آژانس سیاسی شرکت کنندگان و پیامدهای احتمالی آن برای مبارزات محلی بر سرزمین و منابع عادی است. به لحاظ تجربی، این مقاله بر روی مطالعات میدانی نقشه برداری مشارکتی به عنوان یک استراتژی حقوقی-نقشهبرداری برای به رسمیت شناختن حقوق عرفی به زمین و منابع دایاک، یک گروه قومی بومی در کلمنتان مرکزی اندونزی، متکی است. در این مقاله، از شهروندی به عنوان مبنایی برای تحلیل ما استفاده می کنیم. بر این اساس، ما بحث می کنیم که چگونه مفهوم بی ثباتی بازیگران را در مقیاس های مختلف جمع کرده است و چگونه این امکان را فراهم می کند که بومی بودن به عنوان یک سایت برای ادعای حقوق عرفی به زمین و منابع از طریق نقشه برداری مشارکتی امکان پذیر است. یکی از استدلال های اصلی ما، این است که شهروندی بومی را به عنوان فرآیندی توسعه می دهد که با گذشت زمان و از طریق شبکه های بازیگران فراتر از مرزهای دولت و گسترش روابط منحصر به فرد بین دولت و شهروندان آن در ایجاد شهروندی، گسترش می یابد. ما با تمایز روشن بین شیوه های فعال و فعال برای ادعای شهروندی چالش می کشیم، و پیشنهاد می کنیم که این رویکردها متقابلا سازنده باشند.