The governmentalities of infrastructure and services amid urban conflict: East Jerusalem in the post Oslo era

تعارض شهری در اورشلیم عمدتا از طریق لنز جداسازی فضایی و عملکردی و تقسیم بندی تبعیض آمیز بین محله های اسرائیل و فلسطین مورد مطالعه قرار گرفته است. این مقاله یک رویکرد دولتی برای مطالعه سیاست زیرساخت های شهری و خدمات درگیری های شهری را تصویب می کند و استدلال می کند که روند حکومت سازی اورشلیم شرقی توسط اسرائیل در دو دهه گذشته پیشرفت کرده است که عمدتا از طریق کنترل و مدیریت زیرساخت های شهری و خدمات فلسطینی. از آنجایی که به عنوان تظاهرات مقاومت در برابر اشغال اسرائیل، بسیاری از ویژگی های شهری فلسطینی به طور جداگانه از دستگاه های دولتی اسرائیل عمل می کنند، این پیشرفت جدید و پیامدهای آن نشان دهنده وابستگی و سازگاری سازنده فلسطینی ها در اورشلیم به حکومت اسرائیل است. بر اساس تجزیه و تحلیل سیستم های حمل و نقل عمومی و آموزش و پرورش فلسطین، مقاله نشان می دهد که چگونه؟ قدرت حکومتداری - که از طریق کنترل و مدیریت زیرساخت های شهری و خدمات به وسیله میانجیگری می کند - در میان مردم فلسطین و در فضا گسترش می یابد و آنها را به عنوان اشیا و موضوعات دولت و حکومت اسرائیل بازسازی می کند. در این زمینه، زیرساخت ها و خدمات شهری در حین درگیری های شهری به عنوان عرصه ای از حکومتداری و ضد حکومتداری ظاهر می شود. از یک طرف آنها به عنوان یک سایت در خدمت هویت ها عمل می کنند و دفاع می کنند؛ از سوی دیگر، آنها می توانند بازسازی ذهنیت های سیاسی و نرمال سازی ساختارهای سیاسی و سلسله مراتب را متعهد و تسهیل کنند.