Comparing fuels reduction and patch mosaic fire regimes for reducing fire spread potential: A spatial modeling approach

کاهش خطر آتش سوزی در حال رشد به طور فزاینده ای در منظر های مدیریت شده در سطح جهانی است. کاهش سوخت در درمان های سوختگی معمول، شایع ترین شکل کاهش خطر آتش سوزی در مناظر در سراسر جهان است، اما اغلب به ساختار و زیستگاه های سن گنبد تبدیل می شود. به طور خلاصه، اندازه آتش سوزی های غیر برنامه ریزی شده و بنابراین خطر آتش سوزی را می توان با کنترل حجم و الگویی از درمان های سوخت در یک طرح موزاییک پچ بر روی منظره ها کاهش داد. سوزاندن موزائیک پچ در سطح جهانی به عنوان وسیله ای برای افزایش ناهمگونی به منظور تقلید نتایج طبیعی رژیم های آتش سوزی انجام می شود. تامین مالی برنامه های آتش سوزی اغلب در درجه اول کاهش سوخت های خطرناک با در نظر گرفتن ثانویه برای اثربخشی اکولوژیکی است که می تواند توسط الگوهای خاص موزاییک آتش در برخی از سیستم ها افزایش یابد. سؤال ما این است: کدامیک از دو رژیم درمان آتش نشانی، کاهش سوخت یا سوزاندن موزائیک پچ، به طور موثر خطر آتش سوزی را کاهش می دهد؟ ما با استفاده از مدل سازی شبیه سازی کامپیوتری در زمینه مناظر مصنوعی که از هر دو نوع تداخل رژیم های آتش سوزی استفاده می شود، به پرسش می پردازیم. مقیاس درمان مهم بود. از جمله درمان های کاهش سوخت، بلوک های بزرگ مساحت کمتر از بلوک های کوچک. برای تزیین موزاییک، بلوک های کوچک بیشترین میزان آتش را کاهش دادند (از همه تسهیلات) و دارای حداقل واریانس در منطقه سوزانده شده بود. امکان کاهش خطر آتش سوزی و ایجاد ساختار سوخت ناهمگن سن در چشم انداز وجود دارد که به طور همزمان برای انسان و بسیاری از گونه های وابسته به آتش سوزی که نیاز به الگوهای زیستگاه موزاییکی دارند، سود می برد.