Operationalising resilience in farms and rural regions - Findings from fourteen case studies

انعطاف پذیری محدود سیستم های کشاورزی و غذا و جوامع روستایی، در سیاست روستایی و کشاورزی بسیار مهم است. با این حال، در حالی که این اصطلاح به شدت تئوری شده و مورد بحث قرار گرفته است، به ویژه در علوم طبیعی و محیط زیست، به اندازه کافی مبهم است برای حمایت از اهداف سیاست های متناقض و حتی متناقض و استراتژی های کشاورزان. این مقاله بر مفهوم پیچیده تر انعطاف پذیری اجتماعی-اکولوژیکی تمرکز دارد و می گوید که در میان علل این تفاوت ها، مقیاس های فضایی و زمانی متفاوت برای ارزیابی و برنامه ریزی ارتقاء انعطاف پذیر استفاده می شود. بر اساس شواهد تجربی، ما نشان می دهیم که استراتژی هایی که می توانند توانایی های کشاورزان را در یک محیط اقتصادی دشوار حفظ کند، ممکن است انعطاف پذیری منطقه وسیع را تضعیف کند، در حالی که تصمیماتی که سبب افزایش مقاومت در برابر کشاورزان در کوتاه مدت می شود، آنها را در مسیری که تضعیف می شود، انعطاف پذیری در آینده. با استفاده از مطالعات موردی از 14 کشور مختلف در سراسر اروپا و فراتر از آن، ما دو سوال اصلی را مطرح می کنیم. در مرحله اول، مفهوم انعطاف پذیری در یک مزرعه یا سطح منطقه ای عملی می شود. به عبارت دیگر، استراتژی های مختلفی که کشاورزان، ساکنان روستایی و دیگر تصمیم گیرندگان در مناطق روستایی برای ارتقاء انعطاف پذیری استفاده می کنند، چه هستند؟ ثانیا، ما نگاهی به چگونگی نتایج پیاده سازی این استراتژی ها با توجه به عوامل فضایی و زمانی می پردازیم.