Energy-water nexus of urban agglomeration based on multiregional input-output tables and ecological network analysis: A case study of the Beijing-Tianjin-Hebei region

رابطه بین انرژی و آب، آسیب پذیری های متقابل بخش های مختلف را ایجاد می کند که فرصت های متفاوتی را برای کاهش انرژی شهری و فشار تقاضای آب فراهم می کند. تحقیقات موجود در ارتباطات به طور کلی محدود به موجودی انرژی مربوط به آب و انرژی مربوط به آب است. در این مطالعه، یک چارچوب هیبریدی برای مطالعه اتصالات متقابل مصرف انرژی و مصرف آب برای شهرک های شهری پیشنهاد می کنیم. انرژی مربوط به آب و آب مرتبط با انرژی نیز به طور سیستماتیک با روش ورودی-خروجی چند منطقه ای موجود است. سپس، شبکه ارتباطی چند منطقه ای بر اساس تجزیه و تحلیل شبکه های اکولوژیکی، برای بررسی ویژگی های ساختاری و تعاملات بخش های مختلف بین بخش های درگیر در مناطق شهری ایجاد می شود. مطالعه موردی منطقه پکن-تیانجین-هبی نشان دهنده تفاوت انرژی مستقیم / آب و مصرف انرژی / آب مجزا بین بخش ها و مناطق است. تغییرات قابل توجهی در ارتباطات کنترل / وابستگی بین بخش ها و مناطق وجود دارد پس از بررسی رابطه ی شهرنشینان شهری. همچنین تأثیر ارتباط شبکه های آب کمتر از شبکه های انرژی است. اثر ناسازگاری در شبکه های انرژی و آب برای پکن بزرگتر از تیانجین و هبی است. میزان بازیافت در شبکه های آب حدود 20 تا 23 درصد است که کمتر از شبکه های انرژی (30- 28 درصد) است. نرخ بازیافت تیانجین و پکن بالاتر از هبی است. با توجه به نتایج جریان های انرژی و آب بین مناطق، پکن و تیانجین به منابع آب و انرژی به هبی وابسته اند، در حالی که هبی بیشتر خودکفا است. رویکرد شبکه چند منطقه ای پتانسیل بالایی برای برهم زدن تجزیه و تحلیل ارتباطات با برنامه ریزی پایدار برای شهرک های شهری فراهم می کند، به طور همزمان کاهش بار انرژی و آب.