The career adaptive refugee: Exploring the structural and personal barriers to refugee resettlement

در این مقاله، من یک مدل جستجوی شغلی را برای توضیح موانع ساختاری و شخصی بین سازگاری شغلی و موفقیت اسکان مجدد پناهندگی پیش می برم. من از ساخت و ساز حرفه ای و نظریه های شبکه اجتماعی استدلال می کنم که در حالی که سازگاری شغلی - یا توانایی یک فرد برای هدایت تغییر شغل - به طور کلی یک رابطه مثبت و مثبت با نشانگرهای عینی موفقیت دارد (مثلا پرداخت و کیفیت کار) لزوما قابل تعمیم به پناهندگان است که احتمالا تجربه تحرک شغلی پایین را دارند. به طور خاص، من معتقد هستم که به عنوان یک روش انطباق، پناهندگان برای ایجاد شغل هایی که با مهارت هایشان هماهنگ شده است، شبکه های اجتماعی را برای ایجاد امنیت شبکه اولویت بندی می کنند. با این حال، انجام این کار موفقیت اسکان مجدد خود را محدود می کند، که شغل وضعیت پایین تر از اشتغال قبلی، پرداخت کم و فرصت های کمتر برای رشد توانایی زبان میزبان کشور است. پناهندگان انطباق شغلی بیشتر احتمال دارد که بر روی تولید شبکه به دلیل تهدید تبعیض و توانایی زبان میزبان کشور پس از ورود تمرکز کنند. علاوه بر این، جنسیت، تحصیلات و تجربه قبلی مانع توانایی پناهنده شدن برای به دست آوردن شغلی متناسب با تجربه و شایستگی قبل از مهاجرت است. با این وجود، به دلیل اینکه در شبکه جاسازی شده، منابع اجتماعی مانند پشتیبانی و مشروعیت اجتماعی ایجاد می شود، شبکه تازه ایجاد شده پناهجوی به عنوان یک مکانیزم کلیدی عمل می کند که از طریق آن پناهندگان انطباق شغلی دارای سلامت جسمی و روحی بالا، روابط اجتماعی قوی و رضایت بالاتر از زندگی هستند. توصیه هایی برای آزمایش این گزاره ها و ملاحظات روش شناسی مورد بحث قرار گرفته است.