The relationship between dietary restraint and binge eating: Examining eating-related self-efficacy as a moderator

اگرچه محدودیت غذا به عنوان یک پیش بینی کننده قوی برای خوردن غذا در میان زنان شناخته شده است، بسیاری از زنان میزان برابری رژیم غذایی را بالا می برند اما همزمان نشانه های خوردن غذا را نشان نمی دهند. بنابراین متغیرهای متغیر می توانند با محدودیت غذا ارتباط برقرار کنند تا ارتباط آن با خوردن غذا را تحت تأثیر قرار دهند. یکی از عوامل بالقوه که ممکن است این رابطه را کاهش دهد، خودکارآمدی مربوط به خوردن است که به عنوان تمایل به احساس اعتماد به نفس در توانایی کنترل رفتار خوردن در شرایط مختلف متنوع (به عنوان مثال تحت تاثیر منفی، درگیری های اجتماعی) تعریف می شود. در این مطالعه مقطعی، بررسی شد که آیا خودکارآمدی مربوط به غذا موجب کاهش رابطه بین انعطاف پذیری (به عنوان مثال، یک روش درجه بندی شده به رژیم غذایی، تعریف شده از طریق رفتارهایی نظیر مصرف اندام های کوچکتر برای تنظیم وزن بدن، هنوز هم از غذاهای مختلف استفاده می شود) و سفت محدود کردن (یعنی یک رویکرد همه جانبه و یا هیچکدام برای خوردن، با قوانین رژیم انعطاف پذیر) و خوردن غذا. داده ها از 237 زن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. سطوح بالاتری از محدودیت سفتی، محدودیت انعطاف پذیری و خود کارآمد بودن ضعیف نشان داده شد که واریانس منحصر به فرد در شدت خوردن غذا را پیش بینی می کند. اثر متقابل معنادار بین نمرات انعطاف پذیر (اما نه سفت و سخت) و خودمراقبتی در خوردن غذا خوردن مشاهده شد. با این حال، بر خلاف انتظارات، رابطه ی غذای انعطاف پذیر با محدودیت و انعطاف پذیری بیشتر برای افرادی است که دارای خودکارآمدی متوسط ​​تا شدید بودند و برای افرادی که دارای خودکارآمدی ضعیف بودند، معنی دار نبود. به طور کلی، یافته ها نشان می دهد که مکانیزم های مختلف برای حفظ میزان مصرف خوردگی در افرادی که دارای سطوح مختلف اثر بخشی مربوط به غذا هستند عمل می کنند.