The portion size effect on food intake. An anchoring and adjustment process?

مردم به طور مرتب بیش از حد غذا خوردن را در مقایسه با بخش کوچک (مناسب) غذا بزرگ می کنند. با این حال، ساز و کارهایی که این اثر به اصطلاح اثر بخشی را تحت تاثیر قرار داده است، به خوبی درک نمی شود. ما استدلال می کنیم که روند تأخیر و تنظیم به طور طبیعی این اثر را توصیف می کند، به طوری که اندازه بخش ارائه شده به عنوان یک لنگر کار می کند که به شدت بر مصرف تاثیر می گذارد. پارادایم انحراف و تنظیم کلاسیک به شش حالت غذائی فرضی به کار برده شد. از شرکت کنندگان خواسته شد تصور کنند که بخش کوچک یا بزرگ غذا (به عنوان مثال، لنگر کم و زیاد) خدمت می کنند و نشان می دهند که آیا آنها بیشتر یا کمتر از این مقدار مصرف خواهند کرد. سپس، آنها نشان دادند که چقدر آنها می خورند. این برآوردها با شرایطی بدون لنز مقایسه شدند که در آن شرکت کنندگان اندازه خاصی را تصور نمیکردند، اما فقط نشان داد که چقدر آنها بخورند. علاوه بر این، نیمی از شرکت کنندگان در شرایط لنگرگاه، یک دستورالعمل تخفیف دریافت کردند که نشان می داد که اندازه قطعه ای که از آنها خواسته شده بود تصور شود، به صورت تصادفی انتخاب شده و بنابراین برای تخمین مصرف آنها مفید نیست. همانطور که انتظار می رفت، شرکت کنندگان تصور می کردند که بخش های بزرگتری تولید کنند که تخمینی مصرف غذای بیشتری را نسبت به شرکت کنندگان در شرایط بدون انکور داشته باشند، و شرکت کنندگان تصور می کردند که مقادیر کمتری مصرف کنند که نسبت به شرکت کنندگان در شرایط غیرقطبی کمتر مصرف می کنند. دستکاری تخفیف این اثر از لنگرها را کاهش نمی دهد. ما پیشنهاد می کنیم که فرآیند لنگر و تنظیم ممکن است یک چارچوب مفید برای درک اثر اندازه بخش ارائه دهد و ما در مورد پیامدهای این دیدگاه بحث خواهیم کرد.