Hunger, inhibitory control and distress-induced emotional eating

خوردن عاطفی خود گزارش شده است که به طور قابل توجهی متوسط ​​مصرف خوراک ناشی از پریشانی را نشان می دهد، با کم غذاهای احساسی کم خوردن کمتر پس از یک کار استرس نسبت به پس از یک کار کنترل و خواران عاطفی بالا خوردن بیشتر. هدف از مطالعه حاضر، کشف مکانیزمهای پایه ممکن با ارزیابی ارتباطات احتمالی با (1) توانایی کاهش تجربه گرسنگی پس از استرس و (2) کنترل مهار کننده بود. ما این اثرات را در 54 دختر دانشجو مورد بررسی قرار دادیم که بر اساس نمرات بسیار بالا یا پایین در پرسشنامه ی خوردن عاطفی انتخاب شد. با استفاده از یک طرح درون موضوعی، اختلاف مصرف غذای واقعی یا مصرف خوراک میان وعده بعد از یک کنترل یا یک کار استرس (آزمون استرس اجتماعی اجتماعی تیرر) اندازه گیری شد. همانطور که انتظار می رفت، تأثیر مداخله ای از خوردن عاطفی بر مصرف غذا ناشی از ناراحتی مشاهده شد که تنها در خانم ها وجود دارد و ناتوانی بلافاصله پس از یک کار استرس (کاهش پاسخ گرسنگی معمولی) گزارش شده است. بر خلاف انتظارات ما، این تأثیر مدرن غذای هیجانی نیز تنها در زنان دارای توانایی بالا برای متوقف کردن حرکت های حرکتی (کنترل مهار کننده بالا) یافت می شود. این یافته ها نشان می دهد که یک پاسخ تنش گرسنگی معمولی اما نه کنترل ضعیف مهار کننده می تواند تأثیر مداخله ای از خوردن عاطفی بر مصرف غذا ناشی از دیاست. با این حال، کنترل مهار کننده می تواند نقش مهمی ایفا کند یا اینکه آیا تأثیر مداخله ای از خوردن عاطفی خود به خودی خود بر مصرف غذا ناشی از دیاست.