Between two intimacies: The formative contexts of individual experience

در حالی که ضروری است که ما به عنوان افراد تعریف شده زندگی کنیم، مستقل با یک واقعیت مستقل مذاکره کنیم، این تجربه واقعیت ما نیست. چنین تجربهای مهم است که توسط دو نوع تجربه دیگر، هر یک از تجربه صمیمیت، متاثر می شود. اول، فردیت مستقل به فرایند توسعه دوران کودکی بستگی دارد که در آن هویت از طریقه صمیمیت خانوادگی تشکیل شده است که در آن کودک از طریق احساس غایی بازتابنده و ذهنی مشترک از هویت با دیگری (معمولا، اما نه لزوما، مادر) . دوم، فردگرا مستقل توسعه پایدار خود را در ایجاد اوراق قرضه جدید صلح می یابد؛ این درمیان بزرگسالان، بر خلاف روحیه دوران کودکی، میان افرادی هستند که خود احساس شخصیت مستقل را توسعه داده اند و بنابراین ویژگی های تجربی را به طور قابل توجهی متفاوت از روابط دوران کودکی می دانند. از دیدگاه توسعه، هر یک از این دو نوع صمیمیت، چیزی به نفع خود است، بلکه چیزی است که در توانایی خود از چیز دیگری، صمیمیت دوران کودکی، تسهیل کننده تبدیل به فردیت مستقل و صمیمیت بالایی است که تسهیل درگیر شدن در معرض تحرک با محدودیتهای خود است.