Intimacy and the face of the other: A philosophical study of infant institutionalization and deprivation

یتیمان رومانی در مواردی غالبا "آزمایش ممنوع" نامیده می شوند: محروم کردن نوزادان انسان از صمیمیت، محبت و ارتباط با انسان، یک رفتار غیر انسانی است. این یک آزمایش است که هیچ محقق اخلاقی برای آن انجام نداده است. این مقاله، اطلاعات تاریخی، پرونده ها و یافته های تحقیقاتی را که با محرومیت زودهنگام برخورد می کنند، بررسی می کند و تجزیه و تحلیل پدیده شناسی پدیده های محرومیت را تحت تأثیر قرار می دهد. یک عنصر کلیدی محرومیت، عدم روابط صمیمی با دیگر افراد است. با این حال، فقدان صمیمیت نه تنها توانایی های اجتماعی / عاطفی نوزادان، بلکه توانایی آنها برای درک جهان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. به لحاظ فلسفی و از دیدگاه راوی مروا-پونتان، صورت صمیمی دیگر به نظر می رسد یک رویداد جهانی برای کودک است. غیبت آن تأثیر عمیقی بر تجربه کودک از تجسم، همزیستی، فضایی، زمان و زبان دارد. زمانی که از طریق محرومیت زودهنگام دیده می شود، روحیه به عنوان یک مبنای ضروری برای ایجاد تعالی جهان از فراتر از ادراک حضور پیدا می کند و امکان زبان، فرهنگ و تاریخ را فراهم می آورد.