Delegating climate policy to a supranational authority: a theoretical assessment

این مقاله هیأت تحریریه سیاست آب و هوا را به مقامات محیطی بین المللی بررسی می کند. ما یک مدل ساده از یک جهان را تشکیل می دهیم که شامل تعداد زیادی از کشورها است که از مصرف انرژی استفاده می کنند. کشورها از گرمایش جهانی و آلودگی هوای محلی رنج می برند که هر دو به علت احتراق سوخت های فسیلی است و تصمیم گیری در مورد سرمایه گذاری در فن آوری های تمیز برای تولید انرژی به تنهایی انجام می شود. مقامات محیطی بین المللی برای هر کشوری تصمیم می گیرند که میزان انتشار گازهای گلخانه ای حداکثر مجاز باشد. ما نشان می دهیم که اقتدار با یک مشکل تناقض پویا مواجه است که منجر به زیان های رفاهی می شود، اما اگر این قدرت با یک هدف مطلوب طراحی شده باشد، این زیان ها می توانند کوچک باشند. مأموریت مطلوب هزینۀ آلودگی هوا محلی را که به شدت نسبت به هزینه گرمایش جهانی محسوب می شود، جریمه می کند. با این حال، اعطای سیاست های آب و هوایی با مشکلاتی مواجه می شود، زیرا کشورهای دارای انگیزه ای مجدد برای تغییر اختیارات مقامات در طول زمان هستند.