A half-century diversion of monetary policy? An empirical horse-race to identify the UK variable most likely to deliver the desired nominal GDP growth rate

بحران مالی 2007-2008 سیاست پولی را طراحی کرد تا تقاضای اسمی را افزایش دهد، از جمله «کاهش کم»، «کاهش اعتبار»، «هدایت به جلو» و «تامین مالی برای وام». هدف اصلی این سیاست ها افزایش میزان اعتبار بانکی به بخش های غیر مالی شرکت ها و خانوارها بود. با این حال، در دهه های گذشته، سیاست گذاران بر اعتبار بانک متمرکز نبودند. در واقع، در طول نیم قرن گذشته، متغیرهای مختلف در تلاش برای دستیابی به نتایج ناخوشایند تولید ناخالص داخلی به عنوان برجسته مطرح شد. این مقاله یک مسابقه اسب دیرپای بین متقاضیان مختلف را از لحاظ توانایی آنها برای حسابرسی رشد ناخالص داخلی اسمی مشاهده شده با استفاده از نیم قرن داده های انگلیس از سال 1963 انجام می دهد. با استفاده از متدولوژی "عمومی به ویژه"، یک تعادل مدل اصلاح برآورد شده است که نشان می دهد که یک رابطه ی سازنده ی درازمدت بین اعتبار اقتصادی واقعی و تولید ناخالص داخلی اسمی است. به نظر می رسد که نرخ های بهره کوتاه مدت و بلندمدت و پول گسترده تاثیر قابل توجهی بر تولید ناخالص داخلی نداشته باشد. مدل سازی تصادفی تصادفی و تصحیح خطای بردار متغیر رشد اقتصادی واقعی را نشان می دهد که به شدت بیرونی از رشد تولید ناخالص داخلی است. سیاست گذاران از این رو حق دارند تا در نهایت تاکید بر نقش اعتبار بانکی، هرچند که نیاز به تجزیه آن دارند و به طور خاص اعتبار بانکی را برای معاملات ناخالص داخلی هدف قرار می دهد.