Addressing water shortages by force of habit

کمبود آب در سراسر جهان به طور فزاینده ای از طریق تنوع عرضه مدیریت می شود. با این حال تلاش برای بهینه سازی تنوع بندی تا به حال به دلیل شواهد تجربی مهم در مورد تقاضای آب عادت رانده نشده است. برای حل این قطع، یک مدل بهینه سازی بین دوره ای برای تولید یک نمونه عرضه ارائه شده است که وزن های جایگزین آب را با توجه به عدم اطمینان جریانات، هزینه های عرضه و شکل عادت، وزن می کند. این مدل نشان می دهد که عدم توجه به مصرف عادت های منحصر به فرد، منجر به سرمایه گذاری زیرساخت های زیربنایی آب با تاکید بیش از حد بر منابع خطرناک و وابسته به آب و هوا می شود، در حالی که منابع مستقل آب و هوا با عرضه تضمینی کم زیر تأمین می شوند. مهمتر از همه، سهم مطلوب منابع ایمن بستگی به این دارد که چگونه شکل گیری حس عادت برای عرضه شوک ها است. این بدان معنی است که مزایای استفاده از سیاست هایی که رفتارهای صرفه جویی در مصرف آب و سرمایه گذاری را در طول دوره های کم عرضه عرضه می کنند، فراتر از حفاظت از آب است تا پرتفوی های عرضه شده با مقرون به صرفه. نتایج تجربی نشان می دهد اهمیت ادغام تقاضای محرک عادت در استراتژی های تنوع بهینه.