Conferencing the international at the World Pacifist Meeting, 1949

در این مقاله، چگونگی انجام کنفرانس برای تصور، مذاکره و حل مسئله صلح طلبی پس از جنگ به عنوان یک پروژه بین المللی مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله ادعا می کند که بین المللی و کنفرانس بین المللی بی رحمانه در هم آمیخته اند. از طریق مطالعه کنفرانس جغرافیدان می توانند جغرافیای سیاسی تاریخی و سیاسی بین المللی را کشف کنند که ادعاهای متعصبانه یا عرفانی آن را مطرح می کند. خواندن نشست جهانی پیکفیزم 1949 در هند به دو دلیل اصلی مطرح است. اولا، این نشان می دهد که چگونه کنفرانس ها به عنوان رویدادهای مدیریت می شود که از طریق آن اسکریپت و دیدگاه جایگزین بین المللی می شود. نیمی از کنفرانس، نیمی از زیارت، ترکیب جهانی نمایندگان به منظور نشان دادن فضایی بود که به طور جداگانه از هرگونه محدودیت جغرافیایی آزاد بود. با این حال، غرق شدن کامل در بافت فرهنگی و تاریخی غنی هند، یک عرصه بین المللی ناهموار بود، جایی که "سرزمین گاندی" با احترام بی نظیر برگزار شد. ثانیا، در حالی که جغرافیدانان و دیگران در سال های اخیر به کنفرانس تبدیل شده اند، این عمدتا به "سرآغاز" و دیپلماسی عالی پایان یافته است. این مقاله جرائم را فراخوانی می کند تا محدوده گسترده ای از فضاهای و روش های کنفرانس را در نظر بگیرد و استدلال می کند که مطالعه "کنفرانس های دیگر" با ضرورت بازنگری در مورد دیگر اشکال بین المللی است. این مقاله نتیجه میگیرد که نمایندگان مجمع جهانی پیکفیسم تصور یک نوع جایگزین بینالمللی را، که به صورت نمونه دیگری از کنفرانس بینالمللی مورد استفاده قرار میگیرد، به چالش کشیدن قرائتهای متکی بر روابط قدرت جهانی منجر شد.