To live and let die: Food, famine, and administrative violence in Democratic Kampuchea, 1975-1979

بین سالهای 1975 و 1979، حدود 2 میلیون نفر در نسل کشی کامبوج کشته شدند. ما استدلال می کنیم که خشونت توده ای که در طول این دوره به وقوع پیوسته بود، یک تظاهرات تلاش خمر روژ بود تا زندگی کند. از طریق تمرکز بر تولید هر دو خشونت و آسیب پذیری، ما به سیاست ها و شیوه های متضاد فرستاده شده توسط خمر روژ که به منظور به حداکثر رساندن زندگی از طریق به حداکثر رساندن مرگ طراحی شده است. به طور خاص، ما گرسنگی جرمی را که نسل کشی را به عنوان ساختار خشونت همراهی می کند، در نظر می گیریم؛ ما این استدلال را مطرح می کنیم که تصویب غذا یک سیاست محاسبه شده و در عین حال متناقض است؛ یعنی جیره غذایی مواد غذایی را به عنوان یک تضاد درونی برای پرورش زندگی و غیرقانونی زندگی نشان می دهد. پس از آن، سیاست جیره های مجبور - که یک فضای خاص آسیب پذیری را در جمعیت کامبوج تحمیل کرد - منجر به از دست رفتن عموم مردم از طریق گرسنگی و بیماری شد که اثرات جانبی ناخواسته تحقیقات ضعیف، برنامه ریزی ضعیف یا اجرای نامناسب از طرف خمرهای روژ، اما به جای آن پیامدهای ضروری یک نوع سرمایه داری دولتی بود.