The fantasy of access: Neoliberal ordering of a public beach

حکومت نولیبرالی منجر به خصوصی سازی و ترتیب فزاینده فضاهای عمومی شهری شده است، محدود کردن استفاده آنها به عنوان حوزه های بیان سیاسی و شکل گیری هویت قابل مشاهده است. در حالی که فرایندهای خصوصی سازی فرمهای مختلفی را در بر می گیرند، نتیجه نهایی یا فضاهای جدید خصوصی را تولید می کند یا دسترسی و رفتار در فضای عمومی موجود را محدود می کند. یک فضای برنامهریزی و بورژوایی عمومی، جایی که فانتزی از دسترسی آزاد، تجربه تجربه محرومیت را به وجود میآورد، ظهور میکند. این فانتزی از فضای عمومی فراگیر است که با دو برابر کردن آن با مداخله دولت دموکراتیک و دموکراتیک علیه مالکیت خصوصی پاسخ می دهد. اگرچه محققان تولید نئولیبرال فضاهای عمومی را در جاهای دیگر تئوریک کرده اند، این پارادایم به ندرت به سواحل و ساحل های بزرگ و مجاورت عمومی که زمین های ایالات متحده را محدود می کنند، اعمال شده است. این مقاله به دنبال درک ما از روند خصوصی سازی با مقابله با موارد غیر قانونی و تجربی است که دسترسی به سواحل کانکتیکات را کنترل می کند. مطالعه ای از سواحل شرقی نقطه در گروتون، کانکتیکات برای تحلیل اثرات یک پرونده قضایی کانکتیکات مورد استفاده قرار گرفته است که فقط سواحل محدود ساکنین را محدود می کند. با توجه به داده های تجربی از ساکنان ساحل در سواحل عمومی و خصوصی کوچک، مکانیک محرومیت بر اساس کلاس نژاد و محل سکونت قرار دارد. اگرچه سواحل کانکتیکات در حال حاضر به طور قانونی فراگیر هستند، نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که حاکمیت تأثیرات ناچیزی بر تمرینات محرومیت اجتماعی ساحل دارد. با استفاده از نظریه های آنارشیستی از عمل فضایی، من پیشنهاد می کنم که یک فضای عمومی دموکراتیک بتواند تنها از طریق اشغال و مقاومت در برابر نظم نئولیبرالی به دست آید.