The Romantic Tradition and the (Re)Interpretation of the Romantic Self in Boris Pasternak's and Virginia Woolf's Prose Writing

این مقاله تلاشی برای نوآوری نظریه ادبی ویرجینیا وولف و بوریس پاسترناک در زمینه سنت ادبی است. من استدلال می کنم که حداقل در دو حوزه حیاتی، در تعریف خود و درمان رابطه هنر و واقعیت، این پارادایم است که توسط رومانتیک ها ایجاد شده است که به نظر می رسد مهم ترین نقطه مرجع است. برای اثبات این، من در مورد هر دو اظهارات نویسندگان در مورد رمانتیک و صفات عاشقانه در فلسفه هنر خود بحث می کنم. برخی از مفاهیم مربوط به موضوع (به عنوان مثال، لحظات زندگی وولف و یا ایده پاسترناک از ذهنیت خلاقانه) عمدتا در «یک طرح گذشته» و در رفتار ایمن توضیح داده شده است و تأثیرات رمانتیک بر کار آنها در تمرکز مقاله.