Are viruses alive? The replicator paradigm sheds decisive light on an old but misguided question

سؤال این است که آیا ویروس ها آلوده هستند یا خیر بحث های قابل توجهی در طول چند سال انجام داده است. با این حال، این سوال به طور مؤثر بدون ماده است، زیرا پاسخ به طور کامل بر تعریف حیات یا وضعیت «زنده» بستگی دارد که باید دلخواه باشد. در مقابل، وضعیت ویروس ها در میان موجودات بیولوژیک، به وضوح در پارامتر تکثیر کننده تعریف شده است. تمام تکرارکنندگان بیولوژیکی یک پیوستار در محور خودخواهی-همکاری، از اشکال کاملا خودخواهانه و کاملا تعاونی تشکیل می دهند. در این محدوده، ویروس های معمولی، لوسیتیک به شدت خودخواهانه هستند، در حالیکه ویروس های معتدل و عناصر مختلف تلفن همراه موقعیت های نزدیک به وسط محدوده را اشغال می کنند. تکرار کننده های خودخواه نه تنها به قلمرو بیولوژیک تعلق دارند، بلکه به هر سیستم تکامل کننده تکثیر کننده نیز وابسته هستند. چنین سیستمی نمی تواند بدون ظهور انگل تکامل یابد و علاوه بر این، انگل ها تکامل پیچیدگی های بیولوژیکی را در سطوح مختلف در اختیار می گذارد. تاریخ زندگی یک داستان از همجواری انگل میزبان است که شامل مسابقه تسلیحاتی بی وقفه و اشکال مختلف همکاری است. همه ارگانیسم ها جوامع تعامل، تکرار کننده های تکاملی کلاس های مختلف هستند. یک نظریه کامل از هم تکاملی تکرار باقی مانده است به توسعه یافته، اما به نظر می رسد احتمال وجود دارد که نه تنها تمایز بین خودخواه و بازتولیدگر تعاونی اما ظهور تمام طیف وسیعی از استراتژی های تکرار، از خودخواهی تعاونی، ذاتی به تکامل بیولوژیکی است.