A review of the Nigerian biofuel policy and incentives (2007)

نیجریه با منابع انرژی فراوان از جمله نفت خام، گاز طبیعی، زغالسنگ و سنگ قیمتی، عناصر هسته ای، باد، خورشید، زیست توده و انرژی آبی برخوردار است، اما به دلیل کمبود زیرساخت ها کشور کمبود برق، حمل و نقل مایع و پخت و پز را تجربه می کند سوخت نیجریه با وجود صادر کننده اصلی نفت، نیجریه برای تامین محصولات تصفیه شده از جمله بنزین، دیزل، نفت سفید و حتی گازوئیل، به کشورهای خارجی متکی است. نیجریه برنامه ریزی کرده است که این روند را با سرمایه گذاری در انرژی زیستی متوقف کند. سیاست و انگیزه های سوخت زیستی نیجریه در سال 2007 به منظور تحریک بخش انرژی پر جنب و جوش منتشر شد. این مقاله سیاست و انگیزه های نیجریه را مرور کرد و برخی از اختلافات سیاسی، شکاف ها و ناسازگاری ها را کشف کرد. سیاست سوخت زیستی نیجریه به طور ضوابطی سوخت زیستی را دسته بندی می کند تا فقط بیوتکنول و بیودیزل را نادیده بگیرد و سایر سوخت های زیستی و انرژی های موجود را که از زیست توده قابل دسترسی هستند، نادیده بگیرد. سیاست زیستی سوخت نیجریه، زغال سنگ را به عنوان صنایع وابسته به صنایع وابسته به زغال سنگ طبقه بندی کرد، با این حال، این سیاست، صنعت نفت را مجبور کرد نقش مهمی در ایجاد بخش سوخت زیستی ایفا کند. این سیاست به طور غیرمستقیم به مواد غذایی مانند گوجه فرنگی، سیب زمینی عرق و ذرت به عنوان مواد زیستی اتانول سلولزی اشاره دارد. این مواد اولیه محصولات غذایی هستند، هرچند که برای تولید نسل اول زیستی اتانول نیز مواد اولیه هستند. سلولز (نسل دوم) اتانول به طور معمول از محصولات غیر غذایی مانند گیاهان (چمن فیل، میسکانتوس، چمن سوئیچ)، محصولات چرخشی سریع، زباله های چوب و غیره تولید می شود. این سیاست در مورد منازعات غذایی بالقوه در مقابل حملات سوختی که ممکن است بوجود آید از استفاده از محصولات مواد غذایی به عنوان سوخت زیستی مواد اولیه. این سیاست، توسعه گونه های ترانس ژنیک گوجه فرنگی، نیشکر، سیب زمینی شیرین و ذرت را بدون توجه به اثرات زیست محیطی و اثرات زراعی محصولات زراعی به گونه های بومی محسوب می کند. سیاست زیستی سوخت نیجریه به مسائل مربوط به انتقال فن آوری به طور کامل پاسخ نمی دهد. با توجه به شکاف و اختلافات سیاست، پیشنهاد می کنیم ارتقاء این سیاست را پیشنهاد دهیم.