Determination of death: Metaphysical and biomedical discourse

برجسته بودن معیارهای زیست پزشکی با تکیه بر مرگ مغزی، اثر متافیزیکی، انسان شناسی، روانشناختی، فرهنگی، مذهبی و حقوقی را که ارزش واقعی و ماهیت زندگی انسان را افشا می کند، کاهش می دهد. هدف این بررسی ادبی، بحث در مورد روش های متافیزیکی و بیومدیکال در رابطه با مرگ و رابطه ی دلخواه آنها در تعیین مرگ است. ارزیابی انتقادی شواهد علمی و علمی و اسناد حقوقی از گفتمان تحلیلی پشتیبانی می کند. در گفتمان متافیزیکی مرگ، دو پرسش اصلی درباره اینکه مرگ انسان چیست و چگونگی تعیین واقعیت مرگ، جنبه های هستی شناختی و معرفت شناختی مرگ را به روشنی جدا می کند. در طول قرن بیستم، تفکیک های مختلفی از مرگ انسان، دو رویکرد متفاوت نسبت به انسان را به خود جلب کرد: انسان، موضوع فعالیت یا موضوع انسان است. انقراض تفاوت بین موجودات و هستی، تاکید شده به عنوان ابزار منطقی منطقی، برای درک مرگ به اندازه کافی کافی نیست. معیارهای زیست شناختی مرگ با ویژگی های زیست شناختی و از دست دادن غیر قابل برگشت برخی از قابلیت های شناختی همراه است. بحث در مورد سوال؟ آیا مرگ مغزی به معنای مرگ یک انسان است؟ دو رویکرد در نظر گرفته شده است: بدن مرکزی و ذهن محور. با برهم زدن این دو جایگزین مرگ انسان به نظر نمی رسد نه تنها به عنوان پزشکی زیست پزشکی، بلکه همچنین به عنوان پدیده متافیزیکی. خلاصه شد که غلبه بر معیارهای بالینی برای تعیین مرگ در عمل منجر به درمان پزشکی می شود و دیدگاه کلانی را نسبت به مرگ فردی محدود می کند. بنابراین، تعادل روش های متافیزیکی و بیومدیکال به سوی مرگ و تعیین آن، درمان پزشکی مفهوم مرگ را کاهش می دهد.