Vanishing of the common species: Empty habitats and the role of genetic diversity

تنوع زیستی کاهش می یابد، با علل عمده شناخته شده به عنوان از دست دادن زیستگاه و کاهش کیفیت زیستگاه است. مطالعات اخیر نشان داده است که به ویژه گونه هایی با خواسته های زیستگاه خاص به این طریق رنج می برند. بر این اساس، متخصصان زیستگاه به عنوان گونه های چتری نامگذاری شده اند، زیرا به دلیل تعداد زیادی از گونه های آنها، به بهترین وجه مورد نیاز برای حفاظت از طبیعت است. با این حال، گونه هایی که از بین متخصصان محیط زیست و متخصصان عمومی و به طور کلی شبکه های جمعیتی در زیستگاه های مجاور شکل می گیرند، ممکن است تحت تکه تکه شدن زیستگاه سریع تر از آن دسته از متخصصانی که مدتهاست که به عنوان جمعیت های گسسته به وقوع می پیوندند، رنج بیشتری متحمل شوند. امروزه اکثر این گونه های متداول که قبلا به طور گسترده ای توزیع شده اند نیز تنها به عنوان جمعیت های کوچک و جدا شده وجود دارند که به دلیل انزوای جغرافیایی خود را افزایش می دهند، نمی توانند انقطاع های محلی را از طریق تجدید پذیری انطباق دهند. علاوه بر این، این گونه ها اغلب مجهز به تنوع ژنتیکی نسبتا بالا هستند که توسط تبادل دائمی افراد بین جمعیت محلی نگهداری می شود. با این حال، این سطح بالایی از تغییرات ژنتیکی پس از فروپاشی شبکهای جمعیت، اغلب پس از فروپاشی شبکههای جمعیتی کاهش مییابد - با تأثیرات منفی بر پایداری این گونهها. بنابراین، عوامل در جمعیت و سطوح مولکولی ممکن است منجر به این شود که گونه های قبلا شایع در آینده نزدیک از بین بروند.