Disperse or die: Colonisation of transient open habitats in production forests is only weakly dispersal-limited in butterflies

ارزیابی فرآیندهای زیست محیطی که جمع آوری جوامع محلی حیوانات از گونه های موجود موجود است، یک کار چالش برانگیز باقی مانده است. جنگل های معاصر در زمان کاهش چشمگیر حشرات طبیعی و نیمه خشک، جنگل های تولید معاصر انواع مختلفی از فضاهای باز (رفع خستگی، خطوط راه آهن و غیره) را ارائه می دهند که به طور مناسب برای بسیاری از گونه های علفی مانند پروانه ها می باشد. از سوی دیگر، پروانه های علفی شناخته شده است که جنگل را به عنوان یک مانع پراکنده شناخته اند، که به طور بالقوه سودمندی زیستگاه های جایگزین را محدود می کند. ما نقش محدودیت پراکندگی در ساختار مجموعه های پروانه محلی را در منظرهای منظم مدیریت جنگل بررسی کردیم که در آن برش واضح ایجاد زیستگاه های باز متنوعی را در داخل ماتریس جنگل ایجاد می کند. ما مقیاس غنی و ترکیب گونه پروانه را در نقاط روشن و در انتهای مخالف یک گرادیان اتصال مقایسه کردیم: مکانهایی که به طور کامل توسط جنگلها (جدا شده اند)، در مقابل سایت های متصل به شبکه های دیگر پاکسازی های جنگل توسط راهروهای باز کاهش) ما فقط تفاوت کوچکی در غنای گونه ای بین جداشدگی های جدا شده و غیر جدا شده کشف کردیم، هر دو زمانی که همه گونه های زیستگاه باز و زمانی که زیر مجموعه ای از گونه های علفی مقایسه می شد. فراوانی گونه های پروانه ی فرد در مناطق جدا شده و غیر جدا شده، بدون در نظر گرفتن توانایی پراکندگی احتمالی آنها، به شدت وابسته است. نتایج ما نشان می دهد که در مناطق وسیعی از جنگل های تولیدی در شمال اروپا، تشکیل مجموعه پروانه های محلی به طور قابل ملاحظه ای از طریق پراکندگی محدود نمی شود. این مطالعه به شواهد جدیدی دست می یابد که فضاهای باز در مناظر جنگل های مدیریت شده را می توان به عنوان زیستگاه جایگزین برای سهم قابل توجهی از گونه هایی که به طور معمول به عنوان علف های هرز در نظر گرفته می شوند، در نظر گرفته شود.