Lending to uncreditworthy borrowers

ما رفتار مطلوب وام دهی را در شرایطی که گزینه های بیرونی وام گیرندگان با اعتبار آنها افزایش می یابد، بررسی می کنیم. اعتبار دادن اطلاعات خصوصی وام گیرندگان است. وام دهندگان از وثیقه به عنوان یک مکانیسم غربالگری برای مقابله با این مشکل انتخاب نامناسب استفاده می کنند. یک وام دهنده با هدف جذب وام گیرندگان اعتباردهنده با پرداخت هزینه های بالا (در حالی که غربال کردن انواع غیرقابل اعتباری) باید قراردادهایی را با نرخ بهره پایین پایین و در نتیجه الزامات بالا وثیقه ارائه دهد. از آنجا که نیازهای وثیقه بالاتری هزینه های بازپرداخت را افزایش می دهد، با این حال، وام دهندگان ترجیح می دهند تا وام گیرندگان غیرقابل اعتباری را برای غربال کردن آنها در نظر بگیرند - کاهش استانداردهای اعتباری. هزینه های وام دهی پیشنهادات بی نظیری را ارائه می دهد که مقامات رقیب می توانند به وام گیرندگان ارائه دهند. بر این اساس، یک وام دهنده با وام گیرنده هایی مواجه می شود که پرداخت های مربوط به آن بستگی به مزیت هزینه وام دهندگان نسبت به وام دهندگان حقیقی رقیب دارد. نتایج ما حاکی از آن است که غربالگری احتمال بیشتری در بازارهای با اختلاف بیشتر در هزینه های وام دارد. برعکس، زمانی که بازار های مالی به شدت رقابتی هستند، وام دهندگان بیشتر به جمع آوری کمک می کنند. این مقاله همچنین پدیده کرم اسکن کردن خارجی (وام دهندگان خارجی) را به عنوان تعادل مدل را منطقی می کند. به طور شگفت انگیز، ما متوجه می شویم که حضور یک رقیب آگاه در حقیقت، وام دهی ناخوشایند را آسان می سازد.