دانلود مقالات ISI درباره ایزوتوپ‌های کربن + ترجمه فارسی

ایزوتوپ‌های کربن (Carbon isotopes): ایزوتوپ اتم های یک عنصر با تعداد پروتون های برابر و تعداد نوترون های متفاوت می باشند. ایزوتوپ از دو کلمه isos به معنی هم و دیگری topos به معنی جا اقتباس شده است و تداعی کننده اینست که این عناصر در یک خانه جدول تناوبی جای می‌گیرند. بیشتر عناصری که در طبیعت یافت می شوند بیش از یک ایزوتوپ پایدار دارند. برای مثال عنصر کربن سه ایزوتوپ اصلی دارد. تمام اتم های کربن دارای شش پروتون در درون هسته خود هستند و این در حالیست که می توانند دارای شش، هفت و یا هشت نوترون باشند. بنابر این سه ایزوتوپ کربن به ترتیب دارای عدد جرمی ١٢، ١٣ و ١٤ بوده و از این رو کربن-١٢، کربن-١٣ و کربن-١٤ نام دارند. کربنی که در زندگی روزمره با آن سر و کار داریم مخلوطی از کربن-١٢ و کربن-١٣ و درصد ناچیزی از کربن-١٤ است. به جز هیدروژن که ایزوتوپ های آن دارای جرم نسبی بسیار متفاوت با یکدیگر و در نتیجه اثرات شیمیایی متفاوت می باشند، ایزوتوپ های دیگر عناصر به راحتی از هم قابل شناسایی نیستند. در صورتی که نسبت تعداد نوترون ها به پروتون های یک ایزوتوپ کمتر از ۱٫۵ باشد، آن ایزوتوپ پایدار است. در صورتی که نسبت تعداد نوترون ها به پروتون های یک ایزوتوپ برابر یا بیش از ۱٫۵ باشد، آن ایزوتوپ ناپایدار محسوب می شود. ایزوتوپ های ناپایدار پرتوزا هستند و هسته آن ها به مرور زمان متلاشی می شود و انرژی زیادی آزاد می کند. عنصر کربن دارای ۱۵ ایزوتوپ شناخته شده از ۸C تا ۲۲C است که از این میان دو ایزوتوپ (۱۲C و ۱۳C) به طور طبیعی در طبیعت یافت می‌شود. به جز کربن 12 و کربن 13 بقیه ایزوتوپ های کربن ناپایدار هستند. ۱۴C ایزوتوپ پرتوزای طبیعی این عنصر است که دارای نیمه عمر ۵٬۷۳۰ سال است. عمر اشیاء قدیمی به کمک ایزوتوپ های رادیواکتیو کربن 14 تعیین می‌شود که تغییرات آن بطور طبیعی اتفاق می‌افتد. به کمک زمان سنجی کربن 14 طول عمر اجسام را تا 60000 سال می‌توان تعیین کرد.