دانلود مقالات ISI درباره تشخیص گسل + ترجمه فارسی

به شکستگی‌هایی اطلاق می شود که سنگ های دو طرف صفحهٔ شکستگی نسبت به یکدیگر حرکت کرده باشند. این جابه جایی می تواند از چند میلیمتر تا صدها متر باشد. انرژی آزادشده به هنگام حرکت سریع گسل‌های فعال، عامل وقوع اغلب زمین‌لرزه‌ها است. در واقع حضور گسل در یک منطقه نشان می­ دهد که در یک زمان گذشته، در طول آن جابجایی رخ داده است. این جابجایی ­ها می­ توانسته یا بصورت جابجائی آرام باشد که هیچ گونه لرزشی در زمین ایجاد نمی­ کند و یا اینکه بصورت ناگهانی اتفاق بیفتد که جابجایی های ناگهانی در طول گسل ها عامل ایجاد اغلب زلزله ها می­ باشد. بیشتر گسل ها غیر فعال هستند، و باقیمانده ­ای از تغییر شکل های گذشته می­ باشند. در امتداد گسل های فعال، حین جابجائی فرسایشی دو قطعه پوسته­ ای در کنار هم، سنگ ها شکسته و فشرده می­ شوند. در سطح صفحات گسلی، سنگ ها بشدت صیقلی و شیاردار می ­شوند. این سطوح صیقلی و شیاردار به زمین شناسان در شناخت جهت آخرین جابجایی ایجاد شده در طول گسل کمک می­ کند. که زمین شناسان بر اساس جهت حرکت گسل ها، آنها را به انواع مختلفی تقسیم بندی می­ کنند که در قسمت انواع گسل ها به این تقسیم بندی می پردازیم. برای شناسایی و تشخیص گسل ها در صحرا و در روی عکس های هوایی روشهای متعددی وجود دارد. نشانه های شناسایی گسلها را می توان به دو گروه نشانه های خارجی و نشانه های داخلی تقسیم نمود. 1- نشانه های خارجی تشخیص گسلها: عملکرد گسلها بر روی زمین باعث جابجایی، قطع، تکرار لایه ها و یا ساختهای دیگر زمین شناسی می شود. نشانه هایی که در این گروه جای می گیرند، شامل موارد زیر است: خطواره ها ( انتظامهای خطی)، پرتگاه، جابجایی، قطع شدگی، رودهای جوان شده، آبگیرهای فرونشینی، تغییر ناگهانی رخساره های رسوبی، فرازمین و فروزمین، کشیدگی طبقات، لرزه خیزی. 2- نشانه های داخلی تشخیص گسلها: نشانه هایی که مربوط به سطح گسل می باشد، در این گروه جای دارند و شامل موارد زیر است: آینه گسل (Slikenside)، برشی شدن (Brecciation)، سطح ایستابی، سیلیسی شدن،گوژ، هوازدگی و تجزیه، میلونیت شیلی و تشکیل کانی ها. در بعضی موارد، یک گسله به صورت مجزا دیده می‌شود ولی در پاره‌ای حالات، چندین گسله موازی و نزدیک به هم دیده می‌شوند که به نام منطقه گسله نامیده می‌شوند. گاهی نیز بدون این که یک شکستگی مشخص در سنگها دیده ‌شود، سنگ ها نسبت به هم تغییر مکان می‌یابند که منطقه بین آنها، به نام منطقه برش موسوم است.