دانلود مقالات ISI درباره لیزرهای فیبری + ترجمه فارسی

لیزرهای فیبری لیزرهایی هستند که در آنها محیط فعال، فیبر آلاییده (با برخی عناصر) است یا لیزرهایی که مشدد آن از فیبر ساخته شده است. لیزرهای فیبری آن دسته از لیزرها هستند که محیط بهره در آنها از فیبرهای اپتیکی تشکیل شده است. اگرچه برخی از لیزرها با محیط بهره نیمه‌هادی (یک تقویت کننده اپتیکی نیمه‌هادی) و یک مشدد فیبری نیز لیزر فیبری نامیده (یا لیزرهای فیبری نیمه‌هادی) می‌شوند،دستگاه‌هایی شامل نوعی از لیزر (به عنوان مثال لیزرهای دیودی فیبر دار) و یک تقویت کننده فیبری نیز غالباً لیزر فیبری (یا سیستم‌های لیزر فیبری) نامیده می‌شوند. در بسیاری از مواردمحیط بهره، فیبری با یون‌های عناصر خاکی کمیاب مانند اربیوم(Er3+)[2]، نئودیمیوم(Nd3+)[3]، ایتربیوم(Yb3+)[4]، تولیوم[5](Tm3+)، پراسئودیمیوم (Pr3+)[6] است که در فیبر تزریق شده و از یک یا چند لیزردیودی نیز برای دمش کردن استفاده می‌شود. بنابراین بسیاری از لیزرهای فیبری، لیزرهایی با دمش دیودی هستند. اولین لیزرهای فیبری فقط چندین میلی وات توان داشتند. اما هم اکنون لیزرهای فیبری پر توانی وجود دارند که از یک تک فیبر توانی معادل با چند صد وات و گاهی چندین کیلو وات تولید می‌کنند. این قابلیت ناشی از نسبت بزرگ سطح به حجم در فیبر (که موجب اجتناب از گرم شدن بیش از حد فیبر می‌شود) و اثر موجبری آن است که حتی در گرم شدگی قابل توجه از مشکلات ترمواپتیکی اجتناب می‌شود.