دانلود مقالات ISI درباره تحمل ایمنی، تحمل ایمونولوژیک + ترجمه فارسی

عدم پاسخ دهی به یک آنتی ژن را تحمل ایمنی یا تحمل ایمونولوژیک می نامند که بر اثر تماس قبلی با آن آنتی ژن القاء می شود. اشکال مختلف از یک آنتی ژن، ممکن است پاسخ ایمنی یا تحمل را القاء نمایند یا ممکن است هیچ پاسخی را پدید نیاورند این آنتی ژن های تحمل زا می نامند، تا از ایمونوژن ها که ایجاد ایمنی می کنند، قابل افتراق باشند. تولرانس ( تحمل ) نسبت به آنتی ژنهای خودی را تحمل به خود گویند. که اساساً از ویژگیهای سیستم ایمنی طبیعی است. تحمل ایمونولوژیک به چندین دلیل حائز اهمیت است: 1- افراد طبیعی نسبت به آنتی ژنهای خودی ( self antigens ) تحمل دارند: تقریباً تمام افراد ژن های یکسانی برای پذیرنده های آنتی ژنی را به ارث می برند و همانطور که لنفویت ها از سلولهای بنیادی منشأ می گیرند، این ژنهای نو ترکیبی یافته و در سطح آنها بروز می کنند. 2- آنتی ژن های بیگانه ممکن است از راهی تجویز شوند که به طور ترجیهی باعث مهار پاسخ های ایمنی از طریق القاء تحمل در لنفویت های اختصاصی گردند: بسیاری از مکانیسم های تحمل به آنتی ژن های بیگانه مشابه با مکانیسم های تحمل به خود در لنفویت های بالغ هستند. 3- القاء تحمل ایمونولوژیک ممکن است به عنوان یک روش درمانی برای جلوگیری از پاسخ های ایمنی مضر مورد استفاده قرار گیرد: القاء تحمل جهت جلوگیری از رد پیوند اعضاء، درمان بیماریهای خود ایمن و آلرژی همچنین جلوگیری از واکنش های ایمنی در مقابل محصولات ژنهای تازه بارز شده در پروتوکولهای ژن درمانی و جلوگیری از بروز واکنش علیه پروتئینهای تزریقی در بیماران مبتلا به نقص در این پروتئین ها ( مانند هموفیلی های تحت درمان با فاکتور VIII ) می باشد. 4- برخی میکروبها به منظور گریز از پاسخ های ایمنی، ممکن است اشکال تحمل زایی از آنتی ژنهای خودی را تولید کنند. القای تحمل ایمنی: با روش درمانی القای تحمل ایمنی (ITIتراپی) فاکتور تغلیظ شده (کنسانتره عامل) در یک دوره‌ی زمانی مشخص، به طور منظم، – تا زمانی که بدن یاد بگیرد فرآورده‌های درمانی را بدون واکنش علیه‌شان شناسایی کند- داده می‌شود. زمانی که القای تحمل ایمنی موفقیت‌آمیز باشد، مهارکننده‌ها ریشه‌کن شده و پاسخ بیمار به کنسانتره عامل به حالت طبیعی برمی‌گردد. اکثر بیمارانی که تحت درمان ITI قرار گرفته‌اند در طول ۱۲ ماه پیشرفت را نشان داده‌اند اما موارد بسیار دشوار می‌تواند ۲سال یا بیشتر زمان ببرد. در حال حاضر دزهای زمان‌بندی شده برای ITIتراپی استفاده می‌شود و بهترین حالت برای حذف مهارکننده‌ها هنوز شناسایی نشده است. دزهای بالاتر و روزانه‌ی کنسانتره عامل احتمالا القای تولرانس را سرعت ببخشد اما این نوعِ مهار هزینه‌ی بالاتری داشته و خطرات متفاوتی از القای زمان‌بندی‌شده با کنسانتره عامل کمتر و تکرر کمتر دارد.