دانلود مقالات ISI درباره تراشکاری + ترجمه فارسی

تراشکاری عبارت است از شکل‌دهی فلزات به روش براده‌برداری با استفاده از ماشین تراشکاری. در این روش از شکل‌دهی فلزات، فلز که عمدتاً به شکل استوانه‌است (البته اشکال دیگر فلز نیز قابل استفاده‌است)، با قدرت و سرعت معین به چرخش درآمده و با حرکت تیغچه‌های تراشکاری بر روی آن، عمل براده‌برداری با عمق و سرعت معین انجام می‌شود. مهارت و توانایی هایی که باید یک تراشکار داشته باشد از این قرار است: مهمتر از همه، یک تراشکار باید توانایی تشخیص و پیشگیری حوادث ناشی از کار و رعایت نکات ایمنی و حفاظتی و بهداشت کار را داشته باشد. مهارت خط کشی و اندازه گذاری روی قطعه کار نیز از دیگر توانایی های یک تراشکار است. یک تراشکاری باید مهارت برشکاری دستی و ماشینی را داشته باشد. مهارت ورق کاری ( فرمینگ، پرچکاری، راست رو کردن و …). مهارت سوهانکاری سطوح تخت، گونیایی و موازی و همچنین سطوح زوایه دار و منحنی خارجی و داخلی. قطعات تراشکاری دارای مقاطع دایره ای شکل از قبیل میله های ساده و غیر ساده، میله های پیچ شده، پولکها، بوشها و نظائر اینها می باشد که قطعات اصلی ماشین ها و دستگاهها و اسبابهای فنی را تشکیل می دهند. همچنین عده زیادی از ابزارها مانند تیغه فرز، مته ها، برقوها، و قلاویزها هم دارای مقاطع گرد هستند. بنابر موارد استعمال خاصی که قطعات تراشکاری باید داشته باشند آن ها را از مواد مختلف مثلاً از فولاد، چدن، برنز، برنج، مس، فلزات سبک، چوب و یا مواد مصنوعی و نظائر آن ها می سازند. وضع سطح خارجی قطعات تراشکاری می تواند متفاوت باشد. جنس ابزار باید خواص ذیل را دارا باشد: سختی، مقاومت، مقاومت سختی در برابر حرارت و مقاومت در برابر سائیدگی. جنس ابزار باید سخت باشد تا لبه برنده آن بتواند در داخل کار نفوذ کند و اگر مقاومت به اندازه کافی نداشته باشد لبه برنده می شکند به اضافه هر ابزار بایستی تا اندازه ای بتواند در مقابل حرارت که در اثر اصطکاک لبه برنده آن با کار تولید می شودمقاومت داشته و سختی خود را حفظ کند و برای آن که خیلی زود در اثر کار سائیدگی پیدا نکرده و کند نشود می بایستی مقاومت مخصوصی در برابر سائیدگی داشته باشد.