Cooperation through coordination in two stages

همکاری های کارآمد اغلب نیاز به هماهنگی دارد، به طوری که دقیقا یکی از دو بازیکن یک اقدام موجود را انجام می دهد. اگر تصمیم بگیرد که آیا این اقدام را دنبال کند همزمان انجام می شود یا نه، یا نه، یا ممکن است به نتیجه ناکارآمدی برسند. با این حال، اگر بازیکنان به طور پیوسته حرکت کنند، ناکارآمدی ممکن است کاهش یابد. ما این آزمایش را با معرفی نسخه های دو مرحله ای تکراری از چنین بازی هایی که عمل به صورت جداگانه سودمند است، تست می کنیم. در یک نسخه، بازیکنان ممکن است در مرحله اول صبر کنند تا ببینند که شریکشان چه بوده و سپس در مرحله دوم هماهنگ شده اند. در نسخه دیگری تصمیم گیری متوالی با تعیین یک بازیکن برای حرکت در مرحله اول و مرحله دوم انجام می شود. اگر چه تصمیمات تعاونی کمتری در درمانهای دو مرحلهای وجود دارد، ما نشان می دهیم که افراد به طور کلی در همکاری های کارآمد تر و اجتناب از هر دو موافقت می کنند. با این حال، تنها برخی از جفت ها در واقع سود بیشتری به دست می آورند، در حالی که حداقل جفت های همکاری در بازی های دو مرحله ای بدتر از همتایان تک مرحله ای خود هستند. برای این، به جای تسهیل هماهنگی، مرحله اضافی، تلاش های ناموفق برای غلبه بر بازی ناکارآمدی را که با مجازات مواجه می شوند، دعوت می کند.