Influence of gait loads on implant integration in rat tibiae: Experimental and numerical analysis

استخوان های موش کاسته شده نقش مهمی در مطالعات مربوط به بهبود شکستگی، بیماری های استخوان یا تحویل مواد مخدر در میان موضوعات دیگر دارند. در بسیاری از این مطالعات، ادغام ایمپلنت ها نیز به فعالیت روزانه حیوانات و بارهای اسکلتی-عضلانی وابسته است که بر محیط مکانیک ایمپلنت تأثیر می گذارد. با این حال، سازگاری بافت با بارهای فیزیولوژیکی اغلب از طریق گروه های کنترل فیلتر شده یا بازرسی نمی شود. این کار با هدف بررسی تجربی و عددی اثرات فعالیت روزانه بر ادغام ایمپلنت های وارد شده در تیبیا موش صحرایی و ایجاد شرایط بارگذاری فیزیولوژیکی برای تجزیه و تحلیل تنش های استخوان پری ایمپلنت در طی راه رفتن است. دو ایمپلنت تیتانیوم، عبور یکنواخت و دو طرفه قشر، در موش صحرایی موش قرار داده شده است. حیوانات تحت شرایط استاندارد قفس می شوند و به سه گروه تقسیم می شوند. نتایج نشان می دهد افزایش وابسته به زمان نمونه های استخوانی با از دست رفتن استخوان های مغذی قابل توجهی است. این پدیده با استفاده از مدلهای عاملی محدود با استفاده از نمونه های ویژه بارهای عضلانی اسکلتی ساخته شده است. شرایط مرزی مختلفی که تکرار تعاملات استخوانی پس از عمل جراحی برداشته می شود. اثرات بارهای راه رفتن بر روی یکپارچگی ایمپلنت ها، با نتایج آزمایش ها موافق است. از دست دادن استخوان کورتیک مشاهده شده می تواند به عنوان یک وضعیت متقاطع یکپارچه به علت آتروفی ناشی از استخوان، در ابتدا ناشی از چسبندگی استخوان و ایمپلنت ناشی از آن و سپس با باز شدن چرخه رابط باشد.