A conceptual model for aging better together intentionally

شبکه های اجتماعی و پیامدهای بهبود سلامت به شدت متصل هستند، با این حال بسیاری از بزرگان با انزوا و تنهایی مواجه هستند. این مقاله، مطالعهی یک جامعهی مسکن بزرگ را نشان میدهد که در آن ساکنان با تنشهای مرتبط با پیری به عنوان یک گروه برخورد می کنند و نتایج مثبتی برای خود ایجاد می کنند. این مقاله یک مدل مفهومی از چگونگی پدید آوردن این پدیده را بهتر می کند؟ رخ می دهد و مزایای حاصل شده است. سؤالات: چه اتفاقی می افتد وقتی بزرگان تصمیم می گیرند با هم در جامعه ای زندگی کنند که در آن به طور آگاهانه به پیری پیرامون جمع می پردازند؟ آیا ممکن است به طور عادی بهتر با یکدیگر هماهنگ شود؟ اگر چنین است، چه چیزی به نظر می رسد، در چه شرایطی شکوفا می شود و چگونه تجربه پیری را بهبود می بخشد؟ روش ها: مصاحبه های عمیق با 26 نفر از ساکنین یک جامعه مسکن بزرگ در سال 2009 انجام شد. پاسخ دهندگان سفید و اغلب زن بودند و به طور متوسط ​​73 سال سن داشتند. تجزیه و تحلیل موضوعی از متن مصاحبه منجر به یک مدل مفهومی از پیری به طور عمیق با همدیگر. برای بررسی بیشتر مدل، داده های بررسی کمی از سه سال بعد از ساکنین جمع آوری شد. نتایج: چارچوب مقابله ی جمعی مکانیزم پیری را به طور عمدی فراهم می کند. داده های کمی حاکی از وجود حمایت متقابل، افزایش پذیرش پیری و احساس امنیت / نگرانی / کاهش کمتر انزوای اجتماعی به عنوان مزایای این نوع آرایش زندگی است. بحث: این پژوهش نشان می دهد که آژانس بزرگسالان سالمند، ناهمگونی تجربه پیری و ارزش سالمندان بالغ که دانش خود را از روند پیری با همدیگر به اشتراک می گذارند، نشان می دهد. مدل مفهومی ما پیری با همکاری عمیقا می تواند به عنوان مبنایی برای مداخلات در تنظیمات دیگر به منظور ایجاد یک راه جدید برای افراد با سن و کیفیت زندگی افزایش یابد.