Tumor Microenvironment and Metabolism in Prostate Cancer

سرطان پروستات بیشتر به عنوان یک بیماری سلول های اپیتلیال غیر طبیعی گسترش پیدا نمی کند، بلکه به عنوان یک بیماری مؤثر بر تعاملات پیچیده بین سلول ها از محفظه اپیتلیال پروستات و محفظه استروما اطراف آن است که در آن زندگی می کنند. در حقیقت، محیط میکروتیک که سلول های توموری به سمت فنوتیپ تهاجمی تکامل یافته است، بسیار ناهمگن است، زیرا آن را از جمعیت های مختلف سلولی مانند سلول های اندوتلیال، فیبروبلاست ها، ماکروفاژها و لنفوسیت ها تشکیل می دهد که یا ساکن یا ترشح می شوند توسط ساقه مزانشیمی مشتق شده از مغز استخوان سلول هایی که در محل تومور استخدام می شوند. فیبروبلاست های وابسته به سرطان که بیشترین فراوانی در این محیط می باشند، نقش اجباری در پیشرفت سرطان پروستات را به عهده دارند؛ زیرا آنها متابولیکی سلول های بنیادی و رشد سلول را حفظ می کنند، سلول های التهابی و ایمنی را جذب می کنند، سلول های سرطانی و سلول های مزانشیمی اپیتلیال را تقویت می کنند، انتشار سرطان های تهاجمی. وقفه این تداخل دو قطعه، همراه با این ایده که سلول های استرومائی اغلب آسیب پذیر هستند و حساسیت به مواد مخدر دارند، می تواند منجر به توسعه درمان های ضد سرطان شود که عناصر استرومائی تومور را هدف قرار می دهند.