University-related travel behavior: Young adults' decision-making in Iran

تحقیقات اخیر نشان می دهد که رفتارهای مسافرتی در میان بزرگسالان جوان در غرب در حال تغییر است که کمتر از نسل های گذشته به خودرو متکی هستند. با این حال، توجه کم به مسافران جوان بالغ در کشورهای در حال توسعه از نظر حالت انتخاب و تمایل به سازگاری با شیوه های جایگزین در مقایسه با غرب پرداخت شده است. این مطالعه رفتار رفت و آمد دانشجویان دانشگاهی ایران را که میزان قابل توجهی از سفرهای روزانه در بزرگترین شهرهای ایران را تولید می کنند، بررسی می کند. برای بررسی رفتار رفت و آمد مربوط به دانشگاه، انتخاب حالت فعلی و ترجیح داده شده برای سه نوع حمل و نقل عمومی مورد بررسی قرار گرفت. برای جمع آوری داده ها از دانشجویان تحصیلات تکمیلی 18 تا 30 ساله در دوازده دانشگاه شهرداری شیراز از یک بررسی جامع استفاده شده است. عوامل پیش بینی کننده شامل ادراک نسبت به حمل و نقل عمومی و راه رفتن، نگرش های سفر، شیوه زندگی و ویژگی های محیطی ساخته شده است. این تحقیق با استفاده از چندجمله ی چندجملهای یکپارچه ی چندجملهای و مدل معادلات ساختاری، این مطالعه را دریافت کرد که اگر چه حمل و نقل عمومی شایع ترین روش حمل و نقل در زمان مطالعه بود، اکثر پاسخ دهندگان در مقایسه با حمل و نقل عمومی ترجیح می دادند. این یافته بر خلاف توافق در مورد رفتار سفر هزاران ساله در کشورهای پیشرفته است که می گوید که هزاره ها ترجیح می دهند حالت های سفر فعال و حمل و نقل عمومی را ترجیح دهند. عوامل نگرشی قابل توجه شامل گرایش دوستی و عوامل سبک زندگی مهم شامل شیوه زندگی تکنیکی و ورزشی بود که بر انتخاب های فعلی و ترجیح داده شده تاثیر می گذارد. محدوده های فرهنگی و آموزشی احتمالا ترجیح رانندگی در بین جوانان شیراز را تشویق می کنند. محدودیت های تعامل بین جنسیتی در بین جوانان در مکان های عمومی و حمل و نقل عمومی در فرهنگ های مذهبی دولتی مانند ایران نیز به ترجیحات جوانان برای اتومبیل های شخصی کمک می کند که متفاوت از وضعیت کشورهای توسعه یافته است. با استفاده از یک ماشین شخصی برای نشان دادن اعتبار به دیگران می تواند برای جوانان ایرانی مهمتر از استفاده از وسایل نقلیه برای اهداف حمل و نقل است که عملکرد اساسی خودرو را تغییر می دهد. رابطه مثبت غیرمنتظره مثبت بین شیوه زندگی ورزشی و استفاده شخصی از خودرو ممکن است به این دلیل باشد که دانشجویان به عنوان مهمترین فعالیت بدنی روزانه ارزش قدم زدن را نپردازند و این شیوه زندگی یک الگوی استفاده از زمان است، نه یک جهت گیری رفتاری. دو ادراک نسبت به پویایی (زیرساخت راه رفتن و خیابان های خیابانی) به طور مثبت روی حالت پیاده روی / دوچرخه سواری در حال حاضر و ترجیح داده شده است. خصوصیات ساخته شده محیط زیست از راه دور به دانشگاه، تنوع استفاده از زمین و تراکم خیابان بر انتخاب های مودال تاثیر گذار بود. پیشنهادات سیاسی و مشارکت های نظری که از سفرهای مرتبط با دانشگاه های پایدار جوانان پشتیبانی می کنند، مورد بحث قرار گرفته است.