Pain in an era of armed conflicts: Prevention and treatment for warfighters and civilian casualties

درد مزمن یک جراحت معمولی از آسیب های مربوط به ارتش و ترور است. در حالی که پاتوفیزیولوژی آن هنوز مشخص نشده است، ممکن است به طور بالقوه مربوط به وضعیت پیشروبیدی عصب شناختی و نیز نوع آسیب و تغییرات عصبی باشد که ممکن است موجب بروز آن شود. بر این اساس، رویکردهای بهینه برای افراد زخمی باید پیشگیری اولیه، ثانویه و ثانویه را در قالب ارزیابی کاملی از عوامل خطر همراه با مداخلات ویژه ای جهت جلوگیری و کاهش رعایت مواجهه ها، ادغام کنند. بنابراین، مراحل پیشگیری از وقایع ممکن است شامل ارزیابی عوامل آسیب پذیری روانشناختی و عصبی، همراه با ارتقای آمادگی و انعطاف پذیری در جمعیت نظامی و غیر نظامی در معرض خطر باشند. آسیب های فیزیولوژیکی در طی مراحل مختلف درمان فوری درد حاد را در حوزه های دارویی به وجود می آورند. هدف اصلی رویدادهای پس از جراحی این است که از فرایندهای سیستم های عصبی مرکزی و محیطی ناسازگار محسوب می شود که می تواند تبدیل درد حاد به مزمن را متوقف کند و مداخلات به موقع را برای مشکالت روانی همراه با اختلالات استرس پس از ضربه و اعتیاد وارد سازد. پیشنهاد می کند که پیشگامی پیشنهادی پیشنهادی ممکن است معلولیت و رنج بیشتری را از استراتژی های کمتری در حال حاضر استفاده نماید. در حالی که الزامات نیروهای مسلح نیاز فوری به این پیوستگی یکپارچه و چارچوبی را فراهم می کند که در آن می توان به راحتی اجرا کرد، این رویکرد نیز ممکن است برای مراقبت از تلفات غیرنظامیان مفید باشد.