Prototyping bodies: a post-phenomenology of wearable simulations

این مقاله به بررسی شبیه سازی پوشیدنی می پردازد که ابزارهای آنالوگ و کم تکنیکی است که طراحان آن را برای دستیابی به تجارب مختلف کاربران، از جمله سالمندان و افراد معلول، به دست می گیرند. گفته می شود که شبیه سازی های پوشیدنی، از دستکش و عینک برای تعریف لباس های تمام بدن، برای تسهیل فرآیند طراحی فراگیر و همدلانه با تشویق تمرینکنندگان به دنبال ارتباط عاطفی و احساسی با دیگران، تسهیل می شود. این مقاله بر روی تفکر پس از پدیدارشناسی پیشنهاد می شود تا یک تفکر جایگزین را پیشنهاد دهد، در حالیکه شبیه سازی پوشیدنی به عنوان ترکیبات پیش نمونه ای دیده می شود که باعث ایجاد تغییرات جسمی غیرمنتظره می شود که توانایی طراحی طراحان را به محدودیت های دانستن بدن ها و تجربیات را با تجربیات دعوت می کند.