Asset allocation with correlation: A composite trade-off

ما توانایی استراتژی های توزیع نمونه کارها واریانس حداقل را برای انطباق متغیر زمان دار بین دارایی ها برای ارائه مزایای عملکرد نسبت به نمونه های با وزن یکسان ارزیابی می کنیم. قبل از هزینه های تراکنش، استراتژی های مبتنی بر همبستگی به طرز محسوسی نسبت به معیار نسبتا وزنی بالاتر است. این یافته برای پیش بینی های همبستگی کوتاه مدت قوی تر است و نسبت به پیش بینی های واریانس نسبت به همبستگی پویایی دارد. بنابراین، خطای برآورد به عنوان مانع اولیه برای بهینه سازی نمونه کارها موفق نبوده است. در عوض، تعادل مجدد مکرر و هزینه های معامله مربوطه یک چالش قابل توجه است. محدود کردن بازده نمونه کارها از طریق محدودیت های فروش کوتاه و تحمل خطای ترازبندی بازده به طور منظم از استراتژی های مبتنی بر همبستگی حتی برای هزینه های بزرگ معامله منجر می شود. با هم، این یافته ها شواهدی را نشان می دهد که در میان عملکرد نمونه کارها بهینه، افق پیش بینی، تعادل متعادل کننده و هزینه های معامله ای وجود دارد.