When human beings are like drunk robots: Driverless vehicles, ethics, and the future of transport

اغلب استدلال می شود که وسایل نقلیه بدون راننده زندگی می کنند. در این مقاله، ما از موارد اخلاقی برای وسایل نقلیه بدون راننده به طور جدی برخورداریم و نشان می دهیم که پیامدهای رادیکال برای آینده حمل و نقل است. پس از مدت کوتاهی بحث در مورد وضعیت فعلی تکنولوژی وسایل نقلیه بدون راننده، ما پیشنهاد می کنیم که سیستم هایی که به نظارت بر انسانی متکی هستند، خطرناک هستند، زمانی که افراد عادی در شرایط رانندگی در دنیای واقعی استفاده می شوند و بعید است که به خواسته های مصرف کنندگان برسند. سپس ما استدلال می کنیم که اختراع وسایل نقلیه کاملا مستقل که خطر کمتر نسبت به اشخاص ثالث را به خطر می اندازد، از سوی رانندگان انسانی، یک مورد قانع کننده در برابر اجازه اخلاقی رانندگی دستی ایجاد می کند. تا زمانی که وسایل نقلیه بدون راننده ایمن تر از رانندگان انسانی باشند، فروش آنها غیرممکن است. هنگامی که در مورد خطرات احزاب سهگانه ایمن تر از رانندگان انسانی باشد، باید آن را غیرقانونی نگه داریم: در آن زمان رانندگان انسانی معادل اخلاقی ربات های مستی خواهند بود. ما همچنین دو مکانیسم قابل قبول را توصیف می کنیم که این استدلال اخلاقی ممکن است فشار سیاسی را برای این که در قوانین بازتاب شود، ایجاد می کند. با این حال، آزاد کردن مردم از ضرورت رانندگی، ارتباط افراد را با اتومبیل های خود را تبدیل می کند که به نوبه خود فرصت های جدیدی را برای استفاده های حمل و نقل خودرو ایجاد می کند. بنابراین چالشی اخلاقی ناشی از وسایل نقلیه بدون راننده برای سیاست حمل و نقل، این است که اطمینان حاصل شود که بیشترین سود اجتماعی و محیطی از این فرصت ها به دست می آید. ما چندین گزینه سیاست کلیدی را مشخص می کنیم که تعیین خواهد کرد که چقدر این چالش برآورده می شود.