Spaces of play, spaces of responsibility: Creating dichotomous geographies of outdoor citizenship

این مقاله مربوط به همکاری قانون اساسی شهروندان و محیط ها است و نحوه ارتباط فضای باز در فضای باز به عنوان خاصیت های خاص با هنجارهای اجرایی خاص باعث می شود تا مشخصه های گنجاندن و محرومیت باشد. این مسائل در ارتباط با جغرافیای اخلاقی دسترسی فضای باز مورد بررسی قرار می گیرند، بدین معنی که تحقق حقوق شهروندی برای انجام فعالیت های در فضای باز به تولید فضایی هنجارها، شیوه ها و هویت های مربوط به «طبیعت» متفاوتی بستگی دارد. به عنوان مثال، با استفاده از دوچرخه سواری در کوهستان، مقاله بررسی می کند که چگونه ذهنیت های خاصی در محوطه های متمایز از طبیعت ساخته شده و از «طبیعت وحشی» کوه ها آواره شده اند. مراکز پیاده روی به عنوان مکان های بازی، جهل و بی پروایی قرار می گیرند که در آن کوهنوردان می توانند متعلق باشند، در حالی که کوه ها به عنوان مکان های مسئولیت، آرام آرام و جدی بودن، که در آن دوچرخه های کوهستانی بی قرار هستند، تشکیل می شود. چنین فضایی، تعیین شیوه های بازی و مسئولیت در مخالفت با یکدیگر، در راستای تطبیق حقوق شهروندی با مشکل مواجه است و در عین حال اهداف اجتماعی برای سلامت، سلامتی و دانش های زیست محیطی را نیز در بر می گیرد. علیرغم استدلال هایی که بازی به جای "دیگر" مسئولیت تولیدی است، شواهدی وجود دارد مبنی بر این که می توان چنین تفکری را از لحاظ ذهنی تحقق بخشید، به این معنی که توانایی شهروندان برای دسترسی و به اشتراک گذاری فضا و انتقال دانش خود و تجربه از یک "طبیعت" به دیگری.