An analysis of supply chain strategies in the regenerative medicine industry-Implications for future development

صنعت داروسازی، بیوتکنولوژی و علوم زیستی در سال 2010 حدود 1 تریلیون دلار ارزش داشت که از آن 73.2 درصد مربوط به داروها، 25 درصد به بیوتکنولوژی و باقیمانده به علوم زیستی بود. داروهای احیا کننده که از سلول های زنده برای درمان بیماری های غیر قابل پیشگیری استفاده می کنند، بخش کوچکی از رشد علوم زیستی هستند. توسعه محصول در اینجا طولانی است، صنعت به شدت تنظیم و گسترش از آزمایشگاه به تولید محدوده منسوخ چالش های زیادی دارد. در مقایسه با اکثر محیط های تولید، امکان تغییر فرایندهای تولید یا زنجیره تامین به طور خاص وجود ندارد، زیرا فرایند عرضه به عنوان بخشی از تصویب قانونی مشخص شده است. بنابراین محتاطانه است که برای ادغام فرایندهای تولید و زنجیره های عرضه در حین توسعه، برنامه ریزی شود، زیرا تأثیرات هزینه موفقیت و یا شکست یک درمان در هنگام راه اندازی را نشان می دهد. این مقاله یک طبقه بندی را ارائه می دهد که داروهای بازسازی را به درمان های سلولی نمونه ای تجزیه می کند که سپس ویژگی های استراتژی ها و ساختارهای زنجیره تامین آنها را قادر می سازد. با استفاده از یک روش مطالعه موردی، زنجیره های عرضه پنج درمان سلولی را بررسی می کنیم تا بتوانیم چگونگی پیکربندی زنجیره های عرضه داروهای تجدید پذیر را مدیریت کنیم و بتوانیم سلول های سرطانی را به بازارهای بیشتری به سرعت و در یک رژیم هزینه قابل قبول دریافت کنیم.