Identifying non-cooperative behavior among spouses: Child outcomes in migrant-sending households

من یک مدل تصمیم گیری خانوار را در زیر اطلاعات نامتقارن پیشنهاد می کنم و نشان می دهد که تخصیص های حاصل ممکن است به طور کامل تعاونی نباشد. این مدل یک تست ساده برای تصمیم گیری های تعاونی است که من در مورد داده های چین اعمال می کنم. من متوجه می شوم که وقتی پدر بدون خانواده اش مهاجرت می کند، کودکان در زمان تولید خانگی بیشتر وقت خود را صرف می کنند، در حالی که مادران زمان کمتری در فعالیت های خانگی و تولید درآمد کسب می کنند. این سازگار با مدل های تعاونی استاندارد خانوار نیست: صرف زمان مجدد برای جبران عدم غیبت پدر باعث افزایش کارایی خانوار برای هر دو کودک و مادر می شود و اگر مهاجرت در پاسخ به شوک منفی اتفاق بیفتد باید افزایش یابد در زمان مادری در فعالیت های درآمدزا به جای کاهش. به نظر نمی رسد که نتایج به دست آوردن قدرت چانه زنی مادران نیز افزایش یابد، زیرا سرمایه انسانی کودکان تحت تأثیر مهاجرت قرار نمی گیرد و برای درآمد کنترل نمی شود.