Spatializing energy justice

این مقاله مفهوم عدالت فضایی و نابرابری را در درک فقر و آسیب پذیری انرژی معرفی می کند. با استفاده از یک لنز صریح فضایی برای مفهوم کردن فقر انرژی به عنوان یک فرم بی عدالتی، آن را به بحث در حوزه عدالت انرژی، که در آن بررسی های قبلی از محرومیت انرژی از طریق یک فرمان عدالت بر روی نابرابری های بین گروه های اجتماعی و سوالات اغلب محروم تفاوت فضایی. ما از این فرضیه که تنوع جغرافیایی در ریسک و بروز محرومیت انرژی داخلی یکی از عناصر کلیدی عدالت انرژی است، آغاز می کنیم. مرور ادبی گسترده ما به ما اجازه داده است تا تنوع فضایی و زمانی از بی عدالتی های زنجیره ای متقابل و تمام انرژی که منجر به افزایش خطر بروز فقر انرژی می شود، برجسته شود. این فرآیندها به افزایش بی عدالتی انرژی از طریق چهار مکانیزم کمک می کند - که ما به چشم انداز محرومیت از مواد، پایه های جغرافیایی هزینه های انرژی، چرخه های ضعیف آسیب پذیری و فضاهای نادرست شناختی عمل می کنیم که در تعدادی مقیاس عمل می کنند. در حالی که برخی از حمایت هایی را از رویکردهای منطقه ای به سوی کاهش فقر انرژی به شما ارائه می دهد، یافته های ما نیز نشان می دهد که چنین سیاست هایی به تنهایی می تواند دینامیک ساختاری زیربنایی را که مجددا باعث ایجاد نابرابری های فضایی می شود، کنار بگذارد. بنابراین دستیابی به عدالت انرژی مستلزم مداخلات وسیعتری در نیروهای اساسی حرکتی نابرابری فضایی است.