Incorporating dominant environment into individual fitness promotes cooperation in the spatial prisoners' dilemma game

در بازی های تکاملی فضایی، تناسب هر بازیکن معمولا با ارث بری (یعنی بازپرداخت های انباشته شده توسط بازی با تمام نزدیکترین همسایگانش) و یا ترکیب خطی ارث و محیط آن (یعنی میانگین آن همه میراث نزدیک ترین همسایه ها). با این حال، یک فرد منطقی، محیط را به تناسب خود متکی می سازد تا خود را تنها زمانی توسعه دهد که محیط زندگی در زندگی غالب باشد. در اینجا، تناسب فرد به عنوان یک ترکیب خطی از ارث و محیط، زمانی که محیط بهتر از ارث بری است، تعریف می کنیم. نتایج متعدد شبیه سازی مونت کارلو نشان می دهد که ترکیب محیط غالب می تواند همکاری را نسبت به مورد سنتی بهبود بخشد و علاوه بر این، افزایش میزان محیط غالب می تواند سطح همکاری را بهتر کند. این یافته ها نشان می دهد که مکانیسم ما توانایی فرد برای انطباق محیط را بهبود می بخشد و باعث می شود که تقارن فضایی کارآمدتر باشد. علاوه بر این، ما همچنین قابلیت اطمینان خود را نسبت به مدل های مختلف بازی و ساختارهای توپولوژی مختلف بررسی می کنیم.